iContact
we lijken telkens bezig
met alles, iedereen
in plaats van dat je dit leest:
kijk even om je heen
schrijft Derek Otte, een jonge Rotterdammer die spelen met woorden en teksten tot zijn beroep maakt.
Het is trouwens al fijn dat je deze tekst opent. In de berg mail die je inbox verstopt. Te midden van de warrelwind die je voort blaast door het dagelijks bestaan.
Op een muur van de oudste psychiatrische instelling van Nederland, Reinier van Arkel in ’s-Hertogenbosch’, staat het gedicht Een ongelovige van Adriaan Roland Holst
‘Heen en weer geslingerd
zonder rust of duur:
was ik maar een wingerd,
had ik maar een muur.’
De tekst ontroert me in al zijn eenvoud. Het besef dat de instelling al sinds 1442 op deze plek zit en voor mensen zorgt die in de war zijn en het moeilijk hebben, versterkt dat.
Dit zogenoemde “blog” zal gaan over: om je heen kijken. Over wat vlak voor je voeten ligt. Over wat mij opvalt op ons erf en in mijn tuin. Ik probeer tegenwicht te bieden tegen de haast, de volte en veelte van ons bestaan. Het verhaal zal ook gaan over een besef van samenhang tussen mijn persoonlijke leventje en al het leven om me heen.
Ik ga er mee door in de seizoenen die komen. Dwars door lagen van de tijd.
Voor nu betekent dat: herfst. Dus: de regenvlagen en de weerbaarheid van de planten die die regen weerstaan.
De dahlia’s die fier overeind blijven staan in de wind. De knallende magenta kleuren van de kleine cyclamen in het bos. De wingerd die over een els hangt in onze voortuin is een gigantische wolk rode wapperende vlaggetjes. Er stoppen in de middag auto’s op de weg. De chauffeurs willen even het beeld vasthouden: klik en je hebt hem. Kan je thuis het verhaal vertellen aan de hand van een plaatje. Niks mis mee, toch?
Wanneer ik mijn verhaal wil illustreren met een telefoon-foto, verspringt het plaatje altijd à la minute. Als ik het de kijker aanbied: moet je zien wat ik zag toen ik …. floept het weg en krijgt de kijker een of ander testbeeld voor zijn neus. Of ik kan het plaatje nergens meer terugvinden in de duizenden foto’s van dingen die me raakten. Of opvielen. Die allemaal het begin vaneen verhaal vormen.
Daarom doe ik dit dus maar: het verhaal vertellen. Ik laat het plaatje weg, en probeer je te vertellen hoe rood/bruin/oranje onze wingerd is.
“Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles gekleurd is”
K.Schippers
Want: we hebben nieuwe verhalen nodig die ons perspectief verschuiven en ons leren met respect te verhouden tot de aarde.
Klein beginnen.
Zelf beginnen.
Het wingerdblad op de muur is helemaal geen wingerd. Het is een hedera-silhouet. En hij is blauw.
‘Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is’, dichtte K. Schippers (1936-2021).
Kijk even om je heen, zegt Derek Otte. Maar liever nog: kijk even naar buiten. En nog liever: loop even naar buiten. Voel de temperatuur van dit moment in plaats van buienradar aan te tikken.
Ik herinner me een jonge baliemedewerker van een zwembad me een aantal jaren geleden wees op het bestaan van buienradar. Daarmee was hun probleem van de gok: komt er onweer ja/nee? – moeten we iedereen nu alvast het bad uit bonjouren ja/nee – opgelost. Ik leefde mee met zijn probleem en verbaasde me over de digitale vooruitgang.
Gek. Intussen kijk ik zelf meer op buienradar, dan naar de wolken. Of de wind.
Het scherm trekt me sneller dan de buitenruimte.
Dr’ uit, lezer!
